نخستین ورود صنعت سینمای غرب در حوزه ی ترسیم صُحُف انبیای الهی و ارائه ی فُرمی بصری از تعالیم کُتب آسمانی را  می توان در اثر معروف کتاب مقدس: در آغاز... (The Bible: In the Beginning…) ملاحظه نمود؛ اثری سینمایی به کارگردانی جان هیوستون (John Huston)، فیلم‌نامه‌نویس و هنرپیشه ی شهیر آمریکایی که در سال ۱۹۶۶ میلادی و با سرمایه گذاری یکی از مهمترین کمپانی های یهودی صنعت سینمای آمریکا، یعنی فاکس قرن‌بیستم (۲۰the Century Fox) تولید گردید و با اکران سراسری خود، ضمن آنکه اقدامی جدید از برای ترسیم زندگی نامه  ی پیامبران، در قالب ژانر تاریخی (Historical) متداول در سینمای جهان محسوب می شد، سعی نمود تا به نوعی ویژه تعالیم هر یک از انبیای الهی مذکور در سفر پیدایش (Book of Genesis) را مبتنی بر آموزه های تحریفی صورت گرفته تبیین و تعریف نماید و پرده از راز آفرینش انسان برداشته و در راستای تفکرات اُمانیستی (Humanism) اقدام به حقنه ی باورهای بشرمحورانه رایج در تمدن غرب نماید.

به عبارتی دیگر کتاب مقدس: در آغاز... (The Bible: In the Beginning…) را می توان نخستین اثر سینمایی دانست که باطعم کتاب مقدس یهودیان و مسیحیان، اقدام به ترسیم صحنه هایی از باغ عدن (Garden of Eden) و ماجرای خلق انسان نمود؛ اثری ویژه که کارگردان آن پس از نمایش آدم و حوا با بازی مایکل پارکس (Michael Parks) و اولا برگید (Ulla Bergryd) و ماجرای خلقت و زمینی شدن ایشان به مخاطبان خود، به سراغ  ترسیم زندگی و ابعاد رسالتی حضرت نوح رفته و در ابتدا سعی می کند تا چارلی چاپلین (Charlie Chaplin) را در مقام ایفای نقش این پیامبر بگمارد؛ البته این بازیگر یهودی از پذیرش نقش امتناع می ورزد و در نتیجه جان هیوستون (John Huston) خودش نقش این پیامبر الوالعظم را بازی می کند و پس از ماجرای طوفان و از بین رفتن نسل بَشر به فرمان خداوند است که این اثر سینمایی به زندگی حضرت ابراهیم با بازی جورج سی. اسکات (George C. Scott) ورود می نماید و با شرح ماجرای رسالت این فرستاده الهی، سرانجام به پایان می رسد.

این همه در حالی است که کتاب مقدس: در آغاز... (The Bible: In the Beginning…) مبتنی بر آموزه های اُمانیستی (Humanism) سعی در تفسیر و تعریف جریان خلقت انسان دارد و به این منظور در لایه های درونی خود ضمن ارایه ی تصویری التقاطی و مبتنی بر باورهای لیبرالی، تمرکز اصلی خود را معطوف ترسیم جاه طلبی و اتوریته (Authority) خالق بَشر ساخته و بَشر را سرگردانی محکوم در قدرت طلبی خداوند معرفی می سازد و این همه را با ظاهری برآمده از باورهای خدامحور و با عنوان برداشتی برآمده از کتاب مقدس، به خورد مخاطبان سینمایی خود می دهد؛ تصویری که با ورود خود به سه مقطع زمانی و ترسیم ابعاد رسالتی آدم، نوح و ابراهیم تکرار می شود و به صورتی غیر مستقیم به مخاطبان خود می فهماند که صُحف انبیای الهی نه تنها نمی توانند به عنوان کُتب آسمانی، انسان ها را به مسیر سعادت و تعالی رهنمود  سازند، بلکه این کتاب ها اصولا خاطرات خداوند از نحوه ی هلاک بَشر بوده و اصولاً کار ویژه اصلی کُتب آسمانی، تبیین چگونگی پرستش و عبادت چُنین خدای خَشن و زورگویی تصویرسازی می گردد.

البته باید توجه داشت که تمامی کُتب الهی در بطن خود از سه ویژگی اصلی تاویل، تنزیل و تفسیر برخوردار می باشند؛ سه ویژگی اصلی که نهایت تحقق آن، منوط به حضور انبیای الهی و قائم به باورمندی نسبت به شخصیت رسالتی ایشان و ایمان به آن می باشد

تولید آثار سینمایی متعدد و متکثری همچون فرشتگان و شیاطین (Angels & Demons) و دوزخ (Inferno) و... را می توان محصول نوعی بَشری سازی از محتوی کُتب آسمانی و صُحف انبیای الهی دانست که بر مبتنی بر آموزه های اُمانیستی (Humanism) اقدام به ارایه ی تصوراتی اختلاطی و التقاطی در قالبی به ظاهر خدامحور می نماید؛ تصوراتی که در بسیاری از آثار ادبی و مکتوبات کلاسیک نظام تمدنی غرب موجود بوده و در آثار  شاخصی همچون کمدی الهی (Divine Comedy) قابل پیگیری می باشد.

کمدی الهی (Divine Comedy) اثری شاخص از دانته آلیگیری (Dante Alighieri) شاعر و نویسنده ایتالیایی است که از سال  ۱۳۰۸ تا زمان مرگ او در ۱۳۲۱ میلادی کتابت آن به طول انجامیده است؛ کتابی موهون که در قالب شعر و طی سه فصل، سَفر نویسنده را به دوزخ (Inferno)، برزخ (Purgatorio) و بهشت (Paradiso) توصیف می نماید و در ظاهری خدامحور اقدام به ارائه ی تصوراتی التقاطی و مبتنی بر آموزه های بَشر محورانه به مخاطبان خود نموده و مسیری غیر واقعی از برای شقاوت و سعادت انسان ها ترسیم می سازد.

البته در این مجال فرصتی از برای طرح چرایی انحرافات صورت گرفته در ادیان الهی و تکثیر و تعدد دین اسلامی که رسولان و پیامبران مختلف در طول تاریخ مروج آن بوده اند نمی باشد و تنها می بایست بر این نکته اکتفا نمود که تحریف اصلی در ماهیت تعالیم اسلامی حضرت نوح و ابراهیم و موسی و عیسی علیهم السلام را می بایست در موضوع تحریف کُتب آسمانی و صُحف ایشان ملاحظه نمود.

خروج: خدایان و پادشاهان (Exodus: Gods and Kings) را می توان از جمله به روزترین تولیدات صنعت سینمای غرب در تقابل با ایمان به وجود کتاب الهی معرفی نمود؛ اثری که در سال ۲۰۱۴ میلادی تولید گردید و موجب شد تا ریدلی اسکات (Ridley Scott) متوهم از مجموعه دروغ‌ها (Body of Lies)، در مقام کارگردان اثر، به وادی تصویرسازی از کتاب مقدس کشانده شود و سعی نماید تا تفسیری جدید از سفر خروج (Book of Exodus) ارائه داده و ماجرای رسالت حضرت موسی و هدایت قوم بنی‌ اسراییل را مبتنی بر آموزه های لیبرالیستی (Liberalism) بازتعریف نماید.

البته ریدلی اسکات با انتخاب کریستین بیل (Christian Bale) به عنوان بازیگر نقش موسی (Moses) بزرگترین اشتباه هنری خود را مرتکب گردید و این اشتباه را با انتخاب های بعدی و عدم دقت در چینش و با گماردن بازیگران ضعیف و معلوم الحالی نظیر گلشیفته فراهانی در نقش همسر رامسس دوم و به عنوان ملکه نفرتاری (Nefertari) به اوج رساند و بزرگترین ورشکستگی سینمایی را در کارنامه ی هنری خود رقم زد و موجب شد تا خروج: خدایان و پادشاهان (Exodus: Gods and Kings) در موعد اکران با تلخ ترین استقبال منتقدان سینمایی مواجه گردد و در مجموع ریزش و عدم همراهی مخاطبان را برای این اثر سینمایی به ارمغان  آورد.

از این جهت خروج: خدایان و پادشاهان (Exodus: Gods and Kings) را می توان یکی از تولیدات ضعیف هالیوود قلمداد نمود؛ اثری که با تمسک ظاهری به کتاب مقدس همت اصلی خود را معطوف حقنه ی باورهای بَشر محورانه (Humanism) نموده و با استعانت از نوعی قهرمان سازی عوام گرایانه از پیامبری اولوالعزم، آموزه های ایشان را در قالب لیبرالیسم دموکراسی ترجمه و به خورد مخاطبان سینمایی خود می دهد.

همین رویکرد است که سبب می شود تا در خروج: خدایان و پادشاهان (Exodus: Gods and Kings)، حضرت موسی علیه السلام شخصیتی دچار بیماری روانی توصیف گردد و معجزات عظیم حضرت موسی علیه السلام و بالاخص  صحنه ی شکافته شدن دریای سرخ با توجیه علمی و به عنوان سونامی ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح به تصویر کشیده شود.

رمز داوینچی (The Da Vinci Code) را می توان از جمله تولیدات صنعت سینمای غرب دانست که بر بستری توهم گونه، ایمان به وجود کُتب آسمانی و صُحف انبیاء را در ذهن مخاطبان خود می زداید و باورمندان به تفکر خدامحور را تشویق می کند تا آموزه های اُمانیستی (Humanism) را پذیرفته و به کشفیاتی راز و رمزگونه از کتاب مقدس مبادرت ورزند؛ کشفیاتی که مبتنی بر آن آموزه های هدایت بخش و الهی این کُتب به فراموشی سپرده می شود.

رمز داوینچی (The Da Vinci Code) فیلمی سینمایی به کارگردانی ران هاوارد (Ron Howard) است که در سال ۲۰۰۶ میلادی، مبتنی بر کتابی با همین عنوان تولید گردید و در فرایندی دراماتیک، اقدام به ارائه ی تصویری سینمایی از تئوری ملحدانه خون مقدس، جام مقدس (The Holy Blood and the Holy Grail) بر پرده ی سینما می نماید؛ تئوری مطرحی در تفکر اُمانیستی که با طرح ازدواج عیسی مسیح با مریم مجدلیه سعی می کند تا ضمن زدودن تصورات رایج از شخصیت رسالتی ایشان، اصل آموزه های الهی و تعالی بخش ایشان را زیر سوال برده و به تبع آن ماهیت کتاب آسمانی ایشان را امری توهمی و برآمده از دُکان هایی نظیر کلیسای کاتولیک و واتیکان معرفی نماید؛ دُکان هایی که سعی در پنهان کردن قضایا داشته و تمام همت خود را معطوف الهی جلوه دادن امور بَشری نموده و سعی می کنند تا با مکر و حلیه و با استفاده از غفلت عمومی مردم، تفکر خدامحور را در میان جامعه گسترش دهند.

در تفکر اسلامی کارکرد اصلی صُحُف انبیای الهی و بالاخص قرآن کریم به عنوان کامل شده و نسخه ی نهایی تمامی کُتب آسمانی؛ موضوعی با عنوان حَبل مَتین قلمداد می شود؛ حَبلِ آویخته ای که هر لحظه بالا می‌رود و انسان های متمسّک به خود را نیز به نحو تجلّی بالا برده و به تعالی می رساند؛ نسخه ای راهنما و برنامه ای جامع که از فکر و ذهن محدود بَشری تراوش ننموده و بَشری نیست و محتوی آن زمین نمی‌ماند و هرگز به زمین انداخته نیست که تنها ابعاد توسعه ی بَشری را لحاظ نماید و نخواهد و در عین حال نتواند تعالی آدمی را رقم زده و انسان را صعود داده و به رُشد برساند.

حَبل مَتین ویژگی ای منحصر به فرد است که اسباب ایجاد هر گونه اختلافی را در میان مُوحدان و ایمان آورندگان به خداوند سبحان، از بین بُرده و باورمندان به دین مبین اسلام و انبیای مسلمان را به صورت امتی متحد و سعادتمند ترسیم می سازد و اتحاد مثال زدنی ایشان در برابر جمیع طاغوت ها و پلیدی های رایج در زندگی بَشری را محقق خواهد نمود؛ اتحادی ویژه که در صورتی محقق خواهد شد که به این کُتب آسمانی و صُحف مُطهره اعتصام صورت گرفته و باورمندان به آن، ضمن پذیرش حقانیت و ایمان به ماهیت الهی و تعالی بخش این کُتب، سلوک فردی و اجتماعی خود را مبتنی بر فرمایشات غیر بَشری و رهنمودهای الهی مکتوب در آن تنظیم نمایند؛ به این ترتیب می بایست ظهور و بروز اختلافات میان اُمت اسلامی و عدم اتحاد میان مسلمانان را به عنوان نمودی از برای این واقعیت معرفی نمود که در میان امت اسلامی یا اعتصام نشده و یا اعتصامی ضعیف به کُتب آسمانی صورت پذیرفته و یا آنکه اصولاً به صورتی اختلاطی و التقاطی این اعتصام انجام گردیده و سبب شده تا اختلافاتی بسیار میان باورمندان به کُتب آسمانی و انبیای مسلمان الهی رایج گردد.

مهاجمان صندوق گمشده (Raiders of the Lost Ark) از مجموعه فیلم های سینمایی ایندیانا جونز (Indiana Jones) در ۱۹۸۱ میلادی، توسط استیون اسپیلبرگ (Steven Spielberg) ساخته شد و با ادبیات سینمایی خود سعی نمود تا مخاطبان خود را به این ذهنیت برساند که کُتب آسمانی و صُحف انبیای الهی تنها از جنبه های انرژی زا برخوردار بوده و نه تنها آموزه ای بدردبخور از برای سعادت و تعالی بَشری ندارند، بلکه همچون چراغ جادو عمل نموده و هرگاه که به تصاحب فرد و یا گروهی درآیند، قدرت و انرژی نهفته در خود را فارغ از نیک و بد بودن تصاحب کنندگان، به ایشان منتقل خواهند نمود.

به عبارتی دیگر، مهاجمان صندوق گمشده (Raiders of the Lost Ark)، مبتنی بر آموزه های بَشر محورانه سعی می نماید تا وجهه ای از کُتب مقدس ارائه دهد که مبتنی بر آن تنها تصاحب فیزیکی و مادی این کتاب ها است که می تواند حکومت جهانی را از آن صاحبانش نموده و قدرت مطلق را به ایشان منتقل نماید و این کتاب ها به هیچ عنوان هدف سعادت آدمی را مَدنظر نداشته و به هیچ عنوان موضوع هدایت بَشر و ایجاد تغییرات مطلوب در زندگی انسانی را پیگیری نمی نمایند.